Nasza winnica.

  Minęło sporo czasu od ostatniego wpisu, sporo też się zmieniło choćby na naszej winnicy, która przeczołgała nas solidnie w ciągu ostatnich kilku lat. Walczyliśmy najpierw z jałową glebą, potem deszczowym latem, wreszcie z przymrozkami na zmianę wiosennymi i wczesnojesiennymi.
  Aż w końcu,  po pięciu latach zmagań udało się!!! Mamy winnicę, która nieźle owocuje i rokuje na przyszłe lata :)

Koniec zaniedbań, mam nadzieję :)

   Zaniedbany blog cierpliwie czekał, choć na Waszą cierpliwość już tak bardzo nie liczę :) Pewnie ciężko będzie nadrobić stracone zaufanie stałych "blogoczytaczy".
   Postaram się jednak coś w tym względzie zmienić ( z naciskiem na "postaram się" ).
Tak czy owak był to pracowity czas. Na wsi prac nie ubywa. Zima i bardzo mokra wiosna nieco zweryfikowała nasze oczekiwania co do winnicy , warzywniak zamienił się w staw, stara, kryta strzechą stodoła się nam zawaliła, miejski dom wymaga niewielkiego remontu a wiejski remontu kapitalnego :) Już nie wspomnę, że zaczął się sezon pakowania w słoiki wszystkiego co natura daje (ale o tym w innym poście) więc czasu na robótki ręczne jak na lekarstwo. Na szczęście nie jest tak źle , żeby nie mogło być gorzej ;) i kilka drobiazgów powstało mimo wszystko. Zobaczcie sami i oceńcie szczerze :)

  

Wszystkie podusie powstały wg indywidualnych potrzeb i upodobań małych, ale bardzo wybrednych odbiorców i zostały zaakceptowane co jest największą nagrodą za włożony w nie trud :)

Maniek, pani Zającowa i poduszkowe szaleństwo

  Długo nas nie było, ale to nie znaczy, że siedziałyśmy bezczynnie.
Wprawdzie sporo czasu spędziłam na wsi pomagając Winiarzowi  ( to mój
mąż) w rozbieraniu starych szop – spuściźnie po poprzednich
właścicielach- ale i robótki nie leżały odłogiem.
    Szopy już niemal całkiem rozebrane, ‘dobro wszelakie ‘w nich zawarte
częściowo unicestwione a częściowo zachowane dla potomnych, (ale temu
poświęcę osobny post ) więc spokojnie wracam do naszych robótkowych
poczynań.
    Po pierwsze chcę powiedzieć, że naszym zamiarem było, żeby pierwsza
osoba  komentująca nasz nowo powstały blog otrzymała upominek i tak
Jolanda z Mazurskiej Krainy otrzymuje zgodnie z własnym wyborem jeden z uszytych przeze mnie domków.
    Druga informacja, to krótka zapowiedź pierwszej w krótkiej historii
naszego bloga rozdawajki, która znajdzie się już w następnym poście.
Wszystich chętnych serdecznie zapraszamy :)
    A teraz już kilka naszych ostatnich tworków-wytworków.

  Na początek  Manfred, (dla przyjaciół Maniek), uszyty  jako prezent
dla  wspaniałej młodej kobiety , która rusza w szeroki świat i
potrzebuje przyjaciela na drogę :)
  

Teraz wytwory Myłkusa: Mimi- Pani Zającowa i jeszcze bezimienny Pan Wiewiór- może macie jakieś pomysły na imię dla tego kawalera?

 

są też ptaszki wiszące i doniczkowe oraz łoś
\
 
  
i na koniec zdrowotne podusie z wsypem z łuski gryczanej niepozbawione uroku :)

Deszczowy poranek, cynamon i Klara

Tak powstawały myłkusowe koty- bo ten wpis należy do mnie, czyli do Myłkusa, czyli córki Egretty, czyli... no właśnie- do kogo?
Troszkę o sobie, bo ci, którzy śledzili wcześniejszy blog mojej mamy wiedzą kim ona jest, ale ni stąd ni zowąd pojawiłam się ja, o której nie wie nikt nic... więc: jestem córką od 23.lat- początków nie pamiętam, ale potem było całkiem nieźle :) w zasadzie moi rodzice- Egretta i jej wspaniały mąż- mimo niełatwego startu zapewnili mi i bratu (bo równie długo jestem siostrą), beztroskie dzieciństwo. Dalej- jestem żoną, z już całkiem niezłym, bo pięcioletnim stażem, a także najszczęśliwszą na świecie matką, z krótkim, półrocznym doświadczeniem. I w końcu jestem Myłkusem, bo tak określił mnie mój mąż, a dlaczego? To już będą wiedzieć wszyscy miłośnicy przyrody...:)

Zamieszczam w takim razie myłkusowe koty przy herbatce z cynamonem, pięknych dźwiękach muzyki Klary i gaworzenia małego "Pysia".

 a na koniec link do wspomnianej inspirującej muzyki: http://www.youtube.com/watch?v=iWuh2B_3g7I

Startujemy...tworzymy :)

    Witam wszystkich moich „starych” [ czyli tych, którzy podążyli za mną z nieco zaniedbanego bloga przyrodniczego (egretta-alba.blog.onet.pl)] oraz nowych, ( którzy odnaleźli mnie dopiero tutaj) obserwatorów i podczytywaczy .

   Mam wielką tremę ponieważ dotąd opisywałam i pokazywałam niemal wyłącznie piękno otaczającego mnie świata a teraz chcę pokazać nieudolne poczynania rękodzielnicze nieco chaotycznej i niecierpliwej bałaganiary z nieuczesaną duszą i słomianym zapałem, czyli moje własne i całkiem odmiennej charakterologicznie ( z wyjatkiem skłonności do bałaganiarstwa ;) mojej córki Sary :) Nasze wytworki w większości zainspirowane i podpatrzone u bardzo uzdolnionych, wspaniałych kobiet od lat prowadzących blogi rękodzielnicze i wnętrzarskie, zapewne im nie dorównują, ale cieszą. bo wykonane własnoręcznie :)

  Linki do tych blogów zapewne wkrótce znajdą się u nas a tymczasem bardzo im wszystkim dziękujemy za to, że zarażają wirusem tworzenia drobnych , pięknych rzeczy , które wnoszą nieco koloru i radości w często smutną, szarą rzeczywistość .

  Niestety nie wszystko co stworzyłyśmy możemy pokazać, bo większość powędrowała,  najczęściej w postaci drobnych upominków, do różnych znajomych i rodziny, oczywiście nie zostając uwieczniona na zdjęciach. To co zostało pokazujemy i śpieszymy tworzyć „nowości”  a Wy tymczasem rozgośćcie się i jeśli uznacie, że dobrze się u nas czujecie, zostańcie na dłużej.  

                          

   Len wykorzystany na podusie i zawieszkę na toaletę ma wiele lat , wyrósł w gospodarstwie, które zakupiliśmy dwa lata temu i został utkany przez babcię poprzednich właścicieli na starych krosnach, które do dziś, rozłożone na czynniki pierwsze leżą w starej szopce. Grafiki z Graphics Fairy i Malowanego Kokonu wykonane oczywiście metodą Nitro :)

    Łoś, nasz rodzinnie ulubiony zwierzak i kolorowy konik to wytworki  Myłkusa ( czyli Sary) .

 Moja pierwsza Tilda, królik Hieronim :)